Ten kto lubi rosół temu się ten klip spodoba xd posłuchajcie...
wtorek, 8 listopada 2011
poniedziałek, 7 listopada 2011
sobota, 29 października 2011
czwartek, 20 października 2011
Polecane strony xD
Na naszym blogu mamy różne polecane strony i programy wbijcie bo są one niezłe!!!
Na shopping mamy te:
http://www.nuffrespekt.com/
http://www.vidaclothing.com/sklep/
Polecany program to(dodam tylko to że pobiera on tylko z you-tube i są to piosenki gdyż nie ma video ale jest prosty w obsłudze xD):
http://www.instalki.pl/programy/download/Windows/pobieranie_plikow/YouTube_Video_Downloader.html
No i jak ktoś sie bawi w DJ to polecam program(to niesety demo gdyż pełna wersja jest tak dobra i funkcionalna że trzeba za nią zapłacić xD):
http://www.download.net.pl/5702/Graphic-Equalizer-Studio/
Na shopping mamy te:
http://www.nuffrespekt.com/
http://www.vidaclothing.com/sklep/
Polecany program to(dodam tylko to że pobiera on tylko z you-tube i są to piosenki gdyż nie ma video ale jest prosty w obsłudze xD):
http://www.instalki.pl/programy/download/Windows/pobieranie_plikow/YouTube_Video_Downloader.html
No i jak ktoś sie bawi w DJ to polecam program(to niesety demo gdyż pełna wersja jest tak dobra i funkcionalna że trzeba za nią zapłacić xD):
http://www.download.net.pl/5702/Graphic-Equalizer-Studio/
wtorek, 18 października 2011
top 10-ny
Jak iwle ludzi uważe że takia piosenka jest fajna a ta nie i dlatego postanowiłem zrobic posta z wieloma Top tenami xD!!!Zobaczcie co inni uważają za fajne piosenki reggae.
cos o kompozycjach GrubSona xP
A oto mooja dalsza kontynuacja posta w którym pisałem o tym że grubson spiewa reggae czy rap jak obejrzyjcie do konca to się dowiecie!!!xD
poniedziałek, 17 października 2011
czwartek, 13 października 2011
Muzyka Reggae!!!
Reggae to rodzaj współczesnej muzyki rozrywkowej, który został zapoczątkowany na Jamajce. Jej dynamiczny rozwój przypada na koniec lat 50. ważny jest także rok 1962, kiedy to Jamajka uzyskała niepodległość. Gatunek ten kojarzy się nie tylko z Jamajką, ale i ruchem Rastafari. Każda muzyka ma swoje pierwowzory, wpływ na muzykę reggae miała muzyka z gatunku calypso, blues, mento oraz wiele rytmów afrykańskich, indyjskich, Indian Południowej Ameryki, a także takich gatunków jak ska, samba, rumba i inne.
Termin „reggae” użyty został po raz pierwszy w 1967 roku przez Tootsona Hibberta a sama etymologia słowa ma kilka tłumaczeń.
Według niektórych słowo to pochodzi od wyrazu „regga”, czyli nazwy ludu, które zamieszkiwało jezioro Tanganika. Hux Brown twierdził, że „reggae” to opis rytmu, zabawne słowo oznaczające nierówny rytm oraz zmysłowe brzmienie. Bob Marley z kolei dopatrywał się z tym słowie hiszpańskich korzeni a znaczenie tego słowa brzmiało: „król muzyki”.
Duże znaczenie dla rozwoju muzyki reggae miały lata 60. i 70. i rywalizujący ze sobą producenci muzyczni Kingston. Znaczące były afroamerykański soul oraz rhthm and blues. To czas, kiedy swoją świetność przeżywali tacy artyści jak: La Verne Baker czy Louis Jordan. Wzrosło także zapotrzebowanie na rodzimą muzykę, którą wykonywali lokalni artyści. W taki też sposób powstało ska, które było połączeniem rytmów mento oraz rhythm and bluesa. Przykładami tej muzyki były utwory w wykonaniu Laurela Aitkena pt. Little Sheila, następnie piosenki Drummonda: „Easy Snappin”, „Carolia” czy „Wings of a Dove i Oh”.
Do rozpowszechnienia muzyki jamajskiej w latach 60. przyczynił się premier kraju Edward Seage organizujący każdego roku festiwal Jamajki, na którym reprezentowano kulturę jamajską. Festiwal ten wzmacniał więź z wyspą, gdyż to z nią tematycznie piosenki stające do konkursy miały być związane.
Kiedy Jamajka uzyskała niepodległość powrócili na nią muzycy, którzy wyemigrowali wiele lat wcześniej. Do grupy tej należał między innymi Tommy McCook, saksofonista, wchodzący w skład legendarnego jamajskiego ska, The Skatalites. Inne, znane gwiazdy Jamajki to Laurel Aitken, Bunny and Skitter, Justin Hinds czy Millie Small ze sławną na całym świecie piosenką „My boy Lollipop”.
Pierwsze rytmy muzyki reggae nazywane były skinhead reggae lub early reggae. Rytmy muzyki wzbogacone zostały bębnami nyahbinghi, które rozpropagował Oswald „CountOssie” Williams, przedstawiciela ruchu Rastafari, dlatego też muzyka ta jest często kojarzona z tym właśnie ruchem.
Termin „reggae” użyty został po raz pierwszy w 1967 roku przez Tootsona Hibberta a sama etymologia słowa ma kilka tłumaczeń.
Według niektórych słowo to pochodzi od wyrazu „regga”, czyli nazwy ludu, które zamieszkiwało jezioro Tanganika. Hux Brown twierdził, że „reggae” to opis rytmu, zabawne słowo oznaczające nierówny rytm oraz zmysłowe brzmienie. Bob Marley z kolei dopatrywał się z tym słowie hiszpańskich korzeni a znaczenie tego słowa brzmiało: „król muzyki”.
Duże znaczenie dla rozwoju muzyki reggae miały lata 60. i 70. i rywalizujący ze sobą producenci muzyczni Kingston. Znaczące były afroamerykański soul oraz rhthm and blues. To czas, kiedy swoją świetność przeżywali tacy artyści jak: La Verne Baker czy Louis Jordan. Wzrosło także zapotrzebowanie na rodzimą muzykę, którą wykonywali lokalni artyści. W taki też sposób powstało ska, które było połączeniem rytmów mento oraz rhythm and bluesa. Przykładami tej muzyki były utwory w wykonaniu Laurela Aitkena pt. Little Sheila, następnie piosenki Drummonda: „Easy Snappin”, „Carolia” czy „Wings of a Dove i Oh”.
Do rozpowszechnienia muzyki jamajskiej w latach 60. przyczynił się premier kraju Edward Seage organizujący każdego roku festiwal Jamajki, na którym reprezentowano kulturę jamajską. Festiwal ten wzmacniał więź z wyspą, gdyż to z nią tematycznie piosenki stające do konkursy miały być związane.
Kiedy Jamajka uzyskała niepodległość powrócili na nią muzycy, którzy wyemigrowali wiele lat wcześniej. Do grupy tej należał między innymi Tommy McCook, saksofonista, wchodzący w skład legendarnego jamajskiego ska, The Skatalites. Inne, znane gwiazdy Jamajki to Laurel Aitken, Bunny and Skitter, Justin Hinds czy Millie Small ze sławną na całym świecie piosenką „My boy Lollipop”.
Pierwsze rytmy muzyki reggae nazywane były skinhead reggae lub early reggae. Rytmy muzyki wzbogacone zostały bębnami nyahbinghi, które rozpropagował Oswald „CountOssie” Williams, przedstawiciela ruchu Rastafari, dlatego też muzyka ta jest często kojarzona z tym właśnie ruchem.
Ciekawostki Reggae
Reggae routes czyli jamajska muzyka widziana oczami Jamajczyków. Przedstawiciele (mimo wszystko wciąż dość pokaźnego) grona reggae fanów przekonanych o tym, że reggae narodziło się wraz z Bobem Marley`em i odeszło z chwilą jego śmierci, mogą być nieco zaskoczeni, że to właśnie jamajscy autochtoni pozwalają sobie mieć na ten temat odmienne zdanie, ale książki się bać nie powinni. Warto.
Pierwsza część to zwięzłe przedstawienie historii gatunku (w odróżnieniu od prac np. Davida Katza nie wypełnione milionem mało istotnych szczegółów), druga to (siłą rzeczy) bardzo subiektywny wybór najlepszych singli reggae opatrzonych często pełnymi humoru komentarzami.
Gratką dla fanów jest zestawienie największych hitów na JA od 1960 do 1996 roku (z małymi lukami), obrazujące kształtowanie się jamajskich gustów w tym okresie.
Książka, choć nie pozbawiona błędów (np. w datach wydania utworów), jest ze wszech miar warta polecenia – nie tylko przedstawia historię jamajskiego muzykowania, ale też, dużo bardziej niż inne pozycje, pozwala zajrzeć w głąb „jamajskiej duszy”.
Pierwsza część to zwięzłe przedstawienie historii gatunku (w odróżnieniu od prac np. Davida Katza nie wypełnione milionem mało istotnych szczegółów), druga to (siłą rzeczy) bardzo subiektywny wybór najlepszych singli reggae opatrzonych często pełnymi humoru komentarzami.
Gratką dla fanów jest zestawienie największych hitów na JA od 1960 do 1996 roku (z małymi lukami), obrazujące kształtowanie się jamajskich gustów w tym okresie.
Książka, choć nie pozbawiona błędów (np. w datach wydania utworów), jest ze wszech miar warta polecenia – nie tylko przedstawia historię jamajskiego muzykowania, ale też, dużo bardziej niż inne pozycje, pozwala zajrzeć w głąb „jamajskiej duszy”.
środa, 12 października 2011
East west rockers xD
Został założony przez selektora Kubę 1200 w listopadzie 2004 po jego powrocie z Amsterdamu. Oprócz niego od początku w składzie byli wokaliści Grizzle i Cheeba oraz VJ i selektorJahLaptop. Przez pierwsze pół roku skład grał na imprezach w opolskich klubach. Po pewnym czasie zaczęły się pojawiać również propozycje z innych miast. Z czasem sound system zdobywał coraz większe uznanie w środowisku. Pojawiły się kolejne zaproszenia na imprezy i festiwale, także za granicą (m.in trasa po Niemczech i Bałkanach). Zagrali na festiwalach Reggae Seasplash w Chorwacji, LB27 Reggae Camp pod Budapesztem, Nie zabijaj, Ostróda Reggae Festiwal 2005, One Love we Wrocławiu. W październiku 2005 do składu dołączył wokalista Ras Luta.
Na początku 2006 wygrali plebiscyt magazynu Free colours w kategorii najlepszy polski sound system 2005. Następnie z największą liczbą głosów EWR dostaje się do pojedynku "Soundclash 2006". W czerwcu 2006 Germaican wraz z TamTam Records wydało składankę Polski ogień, na której znalazło się 5 utworów z udziałem członków EWR.
W drugiej połowie 2006 Karot Kommando wydało ich pierwszy singel 7" Bless Ya / Wielka Energia, a 18 grudnia 2006 pojawił się debiutancki album Ciężkie czasy.
W październiku 2008 zespół podpisał umowę z hip-hopową wytwórnią prosto znaną z wydawania "ulicznego" hiphopu i wspierania nowych twórców tego gatunku. Najnowsza płyta zespołu zatytułowana Jedyna broń ukazała się 20 grudnia 2008 roku. Jest owocem nagrań w studiu Contrabanda.
wtorek, 11 października 2011
Rastafarianizm
Rastafarianizm, - to ruch religijny który został zapoczątkowany w latach trzydziestych na Jamajce, w środowiskach ruchu walki o równouprawnienie rasowe. Jego istotą jest wiara, że cesarz Haile Selassie, władca Etiopii, w latach 1930-1974, jest nowym, biblijnym Mesjaszem, który rozpoczął proces zaprowadzania królestwa Bożego na ziemi. Nazwa tego ruchu pochodzi od imienia chrzestnego cesarza Selassie - Ras Tafari, co oznacza książę nieustraszony w języku Amhari.Ruch ten został zapoczątkowany kazaniami M. Garveya, urodzonego na Jamajce, czarnoskórego kaznodziei, publicysty, nauczyciela i organizatora ruchu walki o równouprawnienie rasowe, który po wizycie w Etiopii był zafascynowany osobą Ras Tafariego, jeszcze zanim ten objął swój tron.
Ruch ten następnie został rozpropagowany po całym świecie przez emigrantów z Jamajki i stał się popularny w wielu środowiskach czarnoskórych robotników w USA i Europie, jednak aż do lat siedemdziesiątych XX w. nie był zbyt dobrze znany w innych środowiskach społecznych. W latach siedemdziesiątych został rozpropagowany wśród młodzieży w USA i Europie, razem ze wzrostem popularności kultury reggae, przez Boba Marleya i innych muzyków reggae.
Aktualnie szacuje się, że jego zdeklarowanymi wyznawcami jest ok 1 000 000 (milion) ludzi na całym świecie, o różnym pochodzeniu etnicznym. Ok 60% mieszkańców Jamajki uważa się za rastafarian.
Święta Rastafarian
Wszystkie dni świąteczne rastafarianie czczą jednakowo - poprzez organizowanie "Balang"
· 6 Stycznia - Ceremonialne urodziny cesarza Haile Selassie
· 21 Kwietnia - Święto przybycia cesarza Haile Selassie do Jamajki
· 23 Lipca - Osobiste urodziny cesarza Haile Selassie
· 1 Sierpnia - Obchody wyzwolenia cesarza z niewolnictwa
· 17 Sierpnia - Urodziny Marcusa Garveya
· 2 listopada - Dzień koronacji cesarza
Historia
Rastafarianizm wywowdzi swoją nazwę od Ras (książe) Tafari Makonnen - czyli chrzestnego imienia cesarza Haile Selassie, którego koronacja była traktowana jako spełnienie wygłoszonego na dziesięć lat wcześniej proroctwa faktycznego inicjatora tej religii, Marcusa Garveya:
"Look to Africa for the crowning of a Black King; he shall be the Redeemer." oraz kilku proroctw biblijnych.
Cesarz Heile Selassie przyjął po koronacji biblijny tytuł "Króla Królów, Pana Panów, zwycięskiego lwa plemienia Judy" i zgodnie z wierzeniami rastafarian jest 225. władcą Etiopii, w ciągłym łańcuchu królów Etiopii, zaczynającym się od samego biblijnego Króla Dawida.
Garvey wierzył w ideę panafrykanizmu, głoszącego, że kiedyś wszyscy czarni ludzie powstaną, połączą się w pełnym braterstwie i odzyskają Afrykę z rąk białych kolonizatorów. W latach 20. i 30. XX w. jeździł on po różnych krajach karaibskich z pół-religijnymi, pół-politycznymi kazaniami. Jego kazania znalazły szczególny posłuch wśród rolniczej ludności Jamajki. Po koronacji w 1930 r. Haile Selassie, Garvey ogłosił go nowym mesjaszem. W tym czasie Etiopia była jedynym niepodległym państwem w Afryce, a Haile Selassie był jedynym czarnoskórym władcą, które poważnie traktowano w Europie. Jak na ironię, sam Sellasie był chrześcijaninem obrządku etiopskiego i nie chciał mieć nic do czynienia z nowopowstałym ruchem polityczno-religijnym.
Jeden z głównych kaznodziejów rastafariańskich, Leonard Howell, ogłosił w latach 30. podstawowe prawdy tego ruchu społeczno-religijnego. Były to:
"Look to Africa for the crowning of a Black King; he shall be the Redeemer." oraz kilku proroctw biblijnych.
Cesarz Heile Selassie przyjął po koronacji biblijny tytuł "Króla Królów, Pana Panów, zwycięskiego lwa plemienia Judy" i zgodnie z wierzeniami rastafarian jest 225. władcą Etiopii, w ciągłym łańcuchu królów Etiopii, zaczynającym się od samego biblijnego Króla Dawida.
Garvey wierzył w ideę panafrykanizmu, głoszącego, że kiedyś wszyscy czarni ludzie powstaną, połączą się w pełnym braterstwie i odzyskają Afrykę z rąk białych kolonizatorów. W latach 20. i 30. XX w. jeździł on po różnych krajach karaibskich z pół-religijnymi, pół-politycznymi kazaniami. Jego kazania znalazły szczególny posłuch wśród rolniczej ludności Jamajki. Po koronacji w 1930 r. Haile Selassie, Garvey ogłosił go nowym mesjaszem. W tym czasie Etiopia była jedynym niepodległym państwem w Afryce, a Haile Selassie był jedynym czarnoskórym władcą, które poważnie traktowano w Europie. Jak na ironię, sam Sellasie był chrześcijaninem obrządku etiopskiego i nie chciał mieć nic do czynienia z nowopowstałym ruchem polityczno-religijnym.
Jeden z głównych kaznodziejów rastafariańskich, Leonard Howell, ogłosił w latach 30. podstawowe prawdy tego ruchu społeczno-religijnego. Były to:
· nienawiść do białej rasy
· wiara w wyższość czarnej rasy
· dążenie do zemsty na białej rasie za wszystkie krzywdy, które uczyniła czarnym ludziom
· walka z legalnym rządem Jamajki (sprawowanym w tym czasie przez białych)
· czynienie przygotowań do powrotu do Afryki
· uznanie cesarza Selassie za mesjasza i jedynego prawowitego władcy czarnych ludzi.
Po tym ogłoszeniu, Howell został aresztowany i osadzony w więzieniu na 2 lata. Po wyjściu z więzienia ustanowił on komunę o nazwie "Pinnacle", która stała się pierwszą "wzorcową" komuną rastafariańską. Prawdopodobnie to w tej komunie wprowadzono zwyczaj palenia gańdzi i noszenia dredów.
Brutalny rasizm pierwotnej wersji rastafarianizmu został z niego powoli wyeliminowany. Większość współczesnych rastafarian odżegnuje się obecnie od idei supremacji czarnej rasy, aczkolwiek, w wielu środowiskach rastafariańskich, reminiscencje idei panafrykanizmu są wciąż żywe. Jedna z największych współczesnych sekt rastafariańskich o nazwie "Dwanaście Plemion Izraela" zalicza wszelkie formy rasizmu do sił "Babilonu" i upatruje wyzwolenia się z jego okowów przez studiowanie i medytację nad Biblią, które jest dostępne dla ludzi wszystkich ras i wyznań. Pod koniec lat 30. zarówno Jamajka jak i Etiopia znalazły się w trudnej sytuacji politycznej. W 1935 roku Etiopia została najechana i okupowana przez faszystowskie Włochy, co rastafarianie traktują jako prawdziwy początek II wojny światowej. Haile Selassie uciekł do Wielkiej Brytanii, gdzie utworzył Światową Federację Etiopską, w ramach której gromadził donacje, które głównie pochodziły od rastafarian. W dowód wdzięczności, po powrocie na tron, przeznaczył on znaczne tereny w jednej z etiopskich prowincji na osiedlanie się rastafarian z całego świata.
Równolegle, w 1941 roku, komuna "Pinnacle" została rozwiązana i zakazana przez władze Jamajki. Mimo to, ruch rastafariański rozwijał się na Jamajce w częściowym podziemiu. Od 1950 roku został on oficjalnie zakazany. Wielu rastafarian było w tym czasie prześladowanych, bitych, zmuszanych do obcinania dredów i umieszczanych w więzieniach za palenie gańdzi.
Etiopska wspólnota emigrantów-rastafarian, wspierana finansowo przez wyznawców na całym świecie, zdobywała tymczasem coraz silniejsze wpływy na rządy w Etiopii, stając się w końcu jedną z głównych podpór kulejącej władzy cesarskiej.
Haile Selassie zdecydował się w 1966 r. odwiedzić Jamajkę, aby spotkać się ze starszyzną pół-oficjalnych komun rastafariańskich. Wizyta ta dała silny impuls do rozwoju tego ruchu na całym świecie, gdyż została zinterpretowana przez wielu rastafarian jako oficjalne uznanie swojej roli mesjasza przez Selassie, aczkolwiek sam Selassie pozostał do końca życia chrześcijaninem obrządku etiopskiego i nigdy nie uznał oficjalnie tej roli.
Selassie podczas swojego pobytu na Jamajce starał się skierować ten ruch na bardziej pokojowe tory. Ogłosił on oficjalnie, że rastafarianie nie powinni opuszczać własnych krajów i emigrować do Afryki do czasu aż uda im się wyzwolić spod jarzma "Babilonu" wszystkich uciskanych ludzi we własnym kraju, co dość radykalnie zmieniło charakter tego ruchu z panafrykańskiego na bardziej uniwersalny.
Walter Rodney, profesor na Jamaica University, utworzył w 1968 roku Ruch Czarnej Siły (Black Power Movement), który przejął wiele idei od rastafarianizmu i razem z nim rozprzestrzenił się na inne wyspy karaibskie - Trinidad i Tobago, Dominika i Grenada. Paradoskalnie, śmierć Selassie w 1975 roku stała się początkiem okresu spektakularnego wzrostu popularności tego ruchu na świecie, głównie za sprawą sukcesu komercyjnego związanej z tym ruchem muzyki reggae. W pierwszej połowie lat 70. reggae stało się bardzo popularne w USA i Europie, głównie za sprawą charyzmatycznego i autentycznie utalentowanego Boba Marleya i jego zespołu The Wailers. Jednocześnie, po śmierci Selassie, rastafariańscy "uczeni w piśmie" podzielili się na dwie frakcje. Pierwsza z nich głosiła, że cesarz przeniósł się czasowo do nieba, gdzie będzie wybierał sprawiedliwych spośród ludu Rasta, w mającym niebawem nadejść końcu świata. Druga wierzyła, że on tak naprawdę nie umarł i że jego śmierć została sfingowana przez siły Babilonu, a tak naprawdę ukrywa się on gdzieś w Afryce, czekając na odpowiedni moment, aby poprowadzić swój lud do Ziemi Obiecanej.
W tej drugiej wersji rastafarianizm stanowi wciąż podstawę rozmaitych sekt i luźnych grup wyznawców rozsianych na całym świecie, bedąc w Europie i USA podstawą swoistej odmiany kultury młodzieżowej.
Brutalny rasizm pierwotnej wersji rastafarianizmu został z niego powoli wyeliminowany. Większość współczesnych rastafarian odżegnuje się obecnie od idei supremacji czarnej rasy, aczkolwiek, w wielu środowiskach rastafariańskich, reminiscencje idei panafrykanizmu są wciąż żywe. Jedna z największych współczesnych sekt rastafariańskich o nazwie "Dwanaście Plemion Izraela" zalicza wszelkie formy rasizmu do sił "Babilonu" i upatruje wyzwolenia się z jego okowów przez studiowanie i medytację nad Biblią, które jest dostępne dla ludzi wszystkich ras i wyznań. Pod koniec lat 30. zarówno Jamajka jak i Etiopia znalazły się w trudnej sytuacji politycznej. W 1935 roku Etiopia została najechana i okupowana przez faszystowskie Włochy, co rastafarianie traktują jako prawdziwy początek II wojny światowej. Haile Selassie uciekł do Wielkiej Brytanii, gdzie utworzył Światową Federację Etiopską, w ramach której gromadził donacje, które głównie pochodziły od rastafarian. W dowód wdzięczności, po powrocie na tron, przeznaczył on znaczne tereny w jednej z etiopskich prowincji na osiedlanie się rastafarian z całego świata.
Równolegle, w 1941 roku, komuna "Pinnacle" została rozwiązana i zakazana przez władze Jamajki. Mimo to, ruch rastafariański rozwijał się na Jamajce w częściowym podziemiu. Od 1950 roku został on oficjalnie zakazany. Wielu rastafarian było w tym czasie prześladowanych, bitych, zmuszanych do obcinania dredów i umieszczanych w więzieniach za palenie gańdzi.
Etiopska wspólnota emigrantów-rastafarian, wspierana finansowo przez wyznawców na całym świecie, zdobywała tymczasem coraz silniejsze wpływy na rządy w Etiopii, stając się w końcu jedną z głównych podpór kulejącej władzy cesarskiej.
Haile Selassie zdecydował się w 1966 r. odwiedzić Jamajkę, aby spotkać się ze starszyzną pół-oficjalnych komun rastafariańskich. Wizyta ta dała silny impuls do rozwoju tego ruchu na całym świecie, gdyż została zinterpretowana przez wielu rastafarian jako oficjalne uznanie swojej roli mesjasza przez Selassie, aczkolwiek sam Selassie pozostał do końca życia chrześcijaninem obrządku etiopskiego i nigdy nie uznał oficjalnie tej roli.
Selassie podczas swojego pobytu na Jamajce starał się skierować ten ruch na bardziej pokojowe tory. Ogłosił on oficjalnie, że rastafarianie nie powinni opuszczać własnych krajów i emigrować do Afryki do czasu aż uda im się wyzwolić spod jarzma "Babilonu" wszystkich uciskanych ludzi we własnym kraju, co dość radykalnie zmieniło charakter tego ruchu z panafrykańskiego na bardziej uniwersalny.
Walter Rodney, profesor na Jamaica University, utworzył w 1968 roku Ruch Czarnej Siły (Black Power Movement), który przejął wiele idei od rastafarianizmu i razem z nim rozprzestrzenił się na inne wyspy karaibskie - Trinidad i Tobago, Dominika i Grenada. Paradoskalnie, śmierć Selassie w 1975 roku stała się początkiem okresu spektakularnego wzrostu popularności tego ruchu na świecie, głównie za sprawą sukcesu komercyjnego związanej z tym ruchem muzyki reggae. W pierwszej połowie lat 70. reggae stało się bardzo popularne w USA i Europie, głównie za sprawą charyzmatycznego i autentycznie utalentowanego Boba Marleya i jego zespołu The Wailers. Jednocześnie, po śmierci Selassie, rastafariańscy "uczeni w piśmie" podzielili się na dwie frakcje. Pierwsza z nich głosiła, że cesarz przeniósł się czasowo do nieba, gdzie będzie wybierał sprawiedliwych spośród ludu Rasta, w mającym niebawem nadejść końcu świata. Druga wierzyła, że on tak naprawdę nie umarł i że jego śmierć została sfingowana przez siły Babilonu, a tak naprawdę ukrywa się on gdzieś w Afryce, czekając na odpowiedni moment, aby poprowadzić swój lud do Ziemi Obiecanej.
W tej drugiej wersji rastafarianizm stanowi wciąż podstawę rozmaitych sekt i luźnych grup wyznawców rozsianych na całym świecie, bedąc w Europie i USA podstawą swoistej odmiany kultury młodzieżowej.
Rastafarianizm współczesny
Rastafarianizm nigdy nie był nadmiernie zorganizowaną religią. Większość ludzi Rasta nie identyfikuje się z konkretną sektą czy wyznaniem, definiując siebie jako Rasta raczej przez ubiór, obyczaje, słuchanie muzyki i częste przebywanie w gronie podobnych osób, tworząc w ten sposób nieformalne subkultury. Jednakże, w ramach tego ruchu istnieją dwie dobrze zdefiniowane grupy: sekta "Bobos" i "12 Plemion Izraela". Ta pierwsza ma charakter bardziej pan-afrykański, gdy druga jest bardziej uniwersalna.
Większość świadomych swojej wiary rastafarian, zwłaszcza tych mieszkających na Karaibach, uznaje, że należy do jednego z dwóch "domów", które są pozostałością oryginalej struktury zniszczonej częściowo w latach 50. Są to domy "Nyabinghi" i "Combsomes", które do lat 50. były zarządzane przez nieformalne zgromadzenia starszych "uczonych w piśmie". Zwolennicy domu "Nyabinghi" noszą dredy, a zwolennicy domu "Combsomes" chodzili normalnie ostrzyżeni. Aktualnie dom "Combsomes" praktycznie zanikł, zaś dom "Nyabinghi" trwa i jest zarządzany przez obieralną radę 72 starców, która spotyka się raz do roku i ustala ogólne kierunki rozwoju tej formy rastafarianizmu.
Większość świadomych swojej wiary rastafarian, zwłaszcza tych mieszkających na Karaibach, uznaje, że należy do jednego z dwóch "domów", które są pozostałością oryginalej struktury zniszczonej częściowo w latach 50. Są to domy "Nyabinghi" i "Combsomes", które do lat 50. były zarządzane przez nieformalne zgromadzenia starszych "uczonych w piśmie". Zwolennicy domu "Nyabinghi" noszą dredy, a zwolennicy domu "Combsomes" chodzili normalnie ostrzyżeni. Aktualnie dom "Combsomes" praktycznie zanikł, zaś dom "Nyabinghi" trwa i jest zarządzany przez obieralną radę 72 starców, która spotyka się raz do roku i ustala ogólne kierunki rozwoju tej formy rastafarianizmu.
Muzyka reggae
Muzyka reggae związana jest nieodłącznie z brzmieniem, które ma nie tylko wymiar estetyczny, ale również kulturowy. Z problemem brzmienia wiąże się to, co określane jest mianem przekazu. Czyli taki rodzaj słów, które mocą swego brzmienia mogą wywoływać przeobrażenia w postrzeganiu otaczającego nas świata. Opowieści o Afryce, o jej tradycji i kulturze, stanowią główny wątek przesłania reggae. Słuchając ich - jedni przypominają sobie to, co było, inni dowiadują się o tym. I tak jak muzycy tworzą własne wątki przekazu, tak słuchacze, wszyscy razem i każdy z osobna, mają własne wizje i interpretacje. Wieloznaczność opowieści sprawia, że każdy może pojąć bez trudu główne wątki rastafariańskiego przesłania. A to, że one współwystępują, stanowi właśnie istotę muzyki reggae. I dlatego może ona rozbrzmiewać w różnych miejscach świata z równą siłą i doskonałością. Reggae - w slangu jamajskim "patois" oznacza coś przeraźliwie biednego, dzikiego, ale zarazem coś niezwykle godnego. pełnego dumy i wolności. Reggae - to naturalne uczucie płynące prosto z serca i wielka wiara wynosząca ducha ponad marność tego świata. Jamajscy Rastafarianie żyjący w ascezie, zintegrowani z przyrodą. walczą z diabłem w pieniądzu. Występują z orężem własnej afrykańskiej tradycji, muzyki i pieśni - w walce z każdą formą przemocy. Ich credo to: Nie ma ludzi złych. są tylko ludzie słabi, w których w nieustannej walce doczesnego życia. zło przeważa nad dobrem. Pieśniarze Rasta muszą znaleźć w sobie taką siłę, by tchnąć w siebie ducha. który pomoże przezwyciężyć zło w sobie. Mówią też: Spójrzcie na lwa; króla naszej dżungli. Gdy jest głodny i wyrusza na polowanie, to zabija tylko jedną antylopę by się nasycić. Wy zawsze chcecie więcej - na zapas. Twierdzą. że człowiek jest integralną częścią boskiej natury i nie powinien czuć się jej absolutnym panem. Winien współżyć ze zwierzętami i roślinami. a czerpać z owoców boskich tylko tyle, by zaspokoić potrzebę i to jest wiodący nurt w pieśni roots-reggae, której słucha się także i u nas. Trans bębnów porywa do tańca, huk elektrycznych gitar pozwala się wyżyć. ale dominuje "słoneczna" nuta czerpana z promieni danych w naturalny sposób Jamajczykom i Afrykanom. Ludzie śpiewają razem melodyjne refreny, które są jak hasła. Później dociera do nich myśl zawarta w słowach. Oczywiście u nas komunikacja jest opóźniona ze wględu na barierę językową, ale słuchacze wierzą autentycznej wypowiedzi ludowych artystów. Tego się nie da oszukać. Postawy pieśniarzy Rasta stają się pewnym wzorcem dla młodzieży. Młodzi przejmują to jak nową modę, którą czerpią w ostatnich trzydziestu latach głównie z muzyki. Bezpośrednia konfrontacja z artystami reggae może być niezwykle pożyteczna. Młodzi oprócz poznania - starej i bogatej, choć egzotycznej i nie zawsze zrozumiałej dla nich kultury afrykańskiej - mają okazję przekonać się, że są to ludzie niezwykle dumni z własnego dziedzictwa, historii. Niech będzie to sygnałem. że trzeba być sobą i czerpać z własnych źródeł. Bardzo ważne jest by narodziła się w Polsce - nasza autentyczna, ale współczesna - powstała tu i teraz - muzyka ducha.. W tych trudnych czasach, gdy panuje powszechne zwątpienie, niewiara i szakalizm, jest to niezwykle ważna i trudna do wypełnienia misja.
Ruch Rastafari
Ruch Rastafari - posiada trzy wymiary splatające się wzajemnie oddziaływujące na siebie oraz pozostające we wzajemnym ze sobą powiązaniu. Wymiary te to społeczno - polityczny, kulturowy i religijny aspekt życia rastafariańskiej wspólnoty. Przynależność do ruchu Rasta określana jest nie na podstawie poglądów i opinii na jakiś temat, lecz wyznaczona przez owe trzy wymiary życia, które każdy Dread ma nie tylko przemyślane, co wyraźnie widziane. Rastafari nie jest więc jakąś formalną organizacją, lecz realnie istniejącą wspólnotą dzieci Jah, skazanych na życie w Babilonie. Dlatego też życie jest jedynym świadectwem wspólnoty. Podstawowe elementy doktryny ruchu Rastafari wywodzą się z poglądów Marcusa Garveya, który pierwszy rzucił hasło Czarne jest piękne oraz Bądź dumny ze swej rasy. Ten urodzony na Jamajce prorok swego ruchu, który szczególną popularność zyskał w początkach XX wieku, ogarnięty był pasją stworzenia w Afryce ogólnomurzyńskiego państwa. Gdy w roku 1927 rząd Stanów Zjednoczonych deportował Marcusa Garveya, który mówił zbyt wiele i zbyt głośno, Garvey wrócił na Jamajkę i dalej przemawiał: Zwróćcie oczy w stronę Afryki, gdzie koronuje się Czarny Król. Trzy lata później przepowiednia się sprawdziła i stało się to powodem ugruntowanie poglądów Garveya oraz stanowiło wzmocnienie dla jego pozycji jako przywódcy ruchu. W roku 1930 Lif Ras Tafari Makkonen, koronował się jako Hajle Sellasje I, 225 Cesarz Etiopii, Król Królów i Pan Panów, Zwycięski Lew z Plemienia Judy. Cesarz panował niepodzielnie od 1930 do 1975 roku, z przerwą sześciu lat podczas II wojny światowej. Na początku lat 70 - tych zaczął tracić kontrolę nad swoją armią - siłą, która przedtem utrzymywała jego wynędzniałych, poddanych chłopów w posłuszeństwie. Monarchia jako ustrój przeżyła się w Afryce. Armia zwróciła się przeciwko swojemu cesarzowi. Został zdetronizowany i zamknięty w areszcie domowym. O siódmej rano w środę, 27 sierpnia 1975, wydał swoje ostatnie tchnienie i zakończył ziemskie panowanie.
reggae czy rap?? GrubSon
O to jest pytanie czy GrubSon tworzy rap czy reggae???Dokładnie tego nie wiemy.Lecz jak co poniektórzy wiedzą że jeden z kawałków GrubSona "Łańcuch rymów" (link do tej piosenki poniżej) jest zrobiony na podkładzie do rapu kto najszybciej.Ale niektórzy uważają że GrubSon tworzy także reggae.Świadczy o tym np."Na szczycie" tych ludzi za reggae jest jednak więcej.A więc jednak tworzy on reggae lecz nie zaprzeczjmy że też rap alenie wiemy tylko czy kawałek "Łańcuch rymów" jest nagrany dla zabawy czy ogólnie. http://www.youtube.com/watch?v=qvDEeH_KS20
Reggae
Subskrybuj:
Posty (Atom)